Pasaban os días e o noso escriba non se dignaba en aparecer polo bar. Tratouse primeiro de organizar unha partida de rescate, mais chegaron despois noticias tranquilizadoras de parte do recepcionista do hotel, que tamén paraba no café. O’ Encantiño seica estaba pechado no seu cuarto recuperando, comía ben e durmía con regularidade. E non paraba de escribirnos. Pero non cartas. De escribirnos a nós, de construírnos.

Cando regresou aos seus labores amanuenses á nosa baiuca, parecía recén reformada e nós personaxes novos do trinque con arrecendo aínda a offset. Todo eran sorrisos cómplices pero tratabámolo como se nada.

El sorría tamén coma sempre, pero non rematara de remexer o azucre do café cando entrou ela pola porta. Traía aire de Ofelia morta e asolagada ou de Virxinia Woolf metida no río cos petos cheos de pedras. Din por aí que escribes xente. Queres que nos agarremos das mans e paremos o tráfico da avenida de catro carrís de aí ao lado? Ou que pida para ti á porta dunha igrexa ou á saída dun supermercado? Xa sei que xa fixeches todo iso por min.

Deulle un bico nos beizos e marchou sen deixar marcadas as correspondencias deste discurso cursivo.

Sentín a electricidade cautivadora do seu xesto e xa louleaba porque O’ Encantiño tequelexase no portátil máis labores de liño mazar.