Por aquí andamos esperando a extinguirnos consumindo anticoagulantes, co sangue doce e as articulacións eivadas. Dándovos falas nunha lingua de defuntos que non acabamos de morrer.

Botamos uns cabalotes a pacer o que foran veigas ben estercadas e farturentas para que nos dean compaña e vos causen fascinación ao pasar. Para que vos paredes a falarnos e saibades da extensión do maínzo e da altura excesiva do cereal que non cabía nas primeiras malladoras.

 

Xa non queda unha froiteira das que aínda permanecen na nosa boca que non deveza por enxertarse no voso oído.

Non temos a quen dar tanta froita gorentosa que non lle damos comido ás maciñeiras, ás ameixeiras, ás pereiras, ás figueiras, aos pexegueiros. Nin os paxaros a dan comido. Nin temos quen nos leve as leitugas que non precuramos. Pérdense os grelos que nin dan xa comido as vacas e os porcos que non temos.

Temos que comerlle o pan á panadeira de Roupar que vén dúas veces á semana. Non gustamos do peixe e máis temos que comerllo ao rianxeiro que vén desde Burela cada oito días. Non temos falta de nada, pero temos que  facerlle gasto ao tendeiro do suministro que nos vén dúas veces no mes.

Non damos feito. Non podemos soportar máis todo o peso do Universo sobre os nosos ombreiros derreados. Tedes que aliviar todo este noso excedente de amor.

⇒Vídeme tomar un café, que se me derrama.