Moito lle estaba sabendo ao Encantiño aquela cunca de caldo e máis a argucia para conseguila. Ás veces a fame e a vida parlamentaria conlevan esta falta de escrúpulos. Non obstante, se quería deixar de ser un ser de ficción, tiña que comezar a alimentarse como a xente do común. Metido como estaba, e estando de moda, nun relato distópico, o noso tribuno tiña que andar espelido.

Tiña que caracterizarse rapidamente, deseñar unha liña argumental… Aparecendo de socate nunha discusión tabernaria pouco podía argallar. Pero a cálida pócima de nabizas logo fixo o seu efecto e ficou durmido no escano da lareira.