Ondean os lombos dos bois
coa voluptuosidade do océano. (…)
©Chus Pato, Urania, 2ª ed., Chan da pólvora editora, 2016, p. 13.
Durante esta unidade de tempo entras ti cun bulto arrumado á cabeza, como as costureiras coa súa máquina, aínda que en realidade o que portas é un simple feixe de herba. Chegas, pousas o fardo, máquina ou outonizo e estendes unha pelica de pitón no chao. Despois sentas e emites un son cada vez máis agudo ata chegar ao ultrasonido. Nese momento, cando o noso oído xa non pode percibir a túa voz, comezas a tirar dun fío de voz estreita, dun fío de prata. Isto tamén o fan o Oráculo de Delfos, Frank Sinatra, Aretha Franklin ou Whitney Houston. Pero existe unha diferenza entre elas e ti: cando acabas de tirar polo fío arxénteo, as túas cordas vocais volven vibrar, pero en vez de falares, sinxelamente transmites paxaro, tractor. Xa non hai fita, non existe soporte, nin código binario.
Antes de que existiran e despois de que deixen de existir os paxaros e os tractores, o que dis, a túa voz-transmisión, fai que exista un/o paraíso.
Sectores de fogo 