Iris quería esquecer quen era. Quen eran os seus. Doíanlle demasiado. Agora que hibernaba na súa casa, bulían os recordos como unha colmea, non como unha casa baleira.

No epicentro, a bisavoa gobernando como emperatriz todas as terras á redonda. Co seu miniexército de cavadores que chamaba a diario. Uns a mantido e outros a secas. Máis os que envelleceran na casa e eran contratados por caridade.

Iris rexeitaba a coroa daquel imperio, non obstante, a estirpe non entendía de negativas e só con contar a súa historia como agora contaba, xa perpetuaba o seu fluxo.

E se o interrompía momentaneamente, só conseguía afianzar as palabras do relato ao que estaba presa.