O’ Encantiño non era un software demasiado maligno. O seu código case era un código ético. Pero nos tempos da bioinformática permitíame interactuar con el dun xeito solvente como autor. E así evitar o manido tópico ficticio de dialogar coa personaxe.

Era un encantiño. Instalouse nun hotel do centro como un artista. Tiña garantida a mantenza con Bitcoin Evolution. Só se tiña que dedicar a vivir. O algoritmo financeiro automático xa se encargaba de proporcionarlle cartos. Nunca tivera falta de diñeiro, nin roupa, nin comida. Pero agora tiña máis fasquía  de urban dandi que de vagabundo de congostra.

Agora podía dedicarse ao que sempre lle gustara: contar sucedidos máis ou menos verosímiles para quen o quixese atender.