O’ Encantiño inducíanos un estado de placidez e pracer cando nos escribía. Puña os nosos sexos nun punto de media erección e os nosos ollos e a nosas bocas nun permanente querer beixar. Deste xeito, a vida era unha regalía e todo eran caricias e aloumiños.

Fomos constituíndo unha sociedade amantísima que non sabiamos ata onde chegaba nin se tiña fin. Todo era fácil e factíbel.

Que todo fose factíbel era o pracer máis grande do que gozabamos.