Ao Encantiño abríuselle a mente como un big bang.

Sentín un lene estalo na cabeza e todo se recolocou. Todo volveu ao seu. Nin hotel, nin café. Nin Ofelia, nin Virxinia. Nin escribir xente, nin poemas de amor. Nin ciberespazo. Nin Encantiño.

Todo acabou cun pequeno crac. De repente, todo estaba no código das fontes, que era como un fluír binario de augas. Eramos píntegas procurándonos polo amarelo. Combatiamos un mal sol coa auga de sete fontes. Sete carros cargados de estrume cantando os eixos. Cantabamos os eixos como os merlos e os reiseñores. E que sei eu que máis.