Son a promesa cumprida de virte ver desde lonxe.
Preguntei por ti precisamente a quen sabía de ti e saíches en bata e zapatillas andando sobre a bosta e o bulleiro na noitiña fría de novembro.
Cabo de ti no cabo do mundo, tallei o voso xamón e o voso pan co voso coitelo desgastado de tanto afialo. Na vosa casa de piso vencido e silencio hermético.
Dentro da que me ensinastes a vivir sen portas nin fiestras.