Promesa

• sectoresdefogo

Son a promesa cumprida de virte ver desde lonxe.

Preguntei por ti precisamente a quen sabía de ti e saíches en bata e zapatillas andando sobre a bosta e o bulleiro na noitiña fría de novembro.

Cabo de ti no cabo do mundo, tallei o voso xamón e o voso pan co voso coitelo desgastado de tanto afialo. Na vosa casa de piso vencido e silencio hermético.

Promesa

Dentro da que me ensinastes a vivir sen portas nin fiestras.

 

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Gravatar
Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. ( Sair /  Cambiar )

Google photo

Estás a comentar desde a túa conta de Google. ( Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. ( Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. ( Sair /  Cambiar )

Cancelar

Conectando a %s