O poema brota automático

nun punto onde brota a auga dun nacente

alí e non noutro sitio

Inerte é a túa escrita

O teu bosque perfecto

o corazón entumecido do cervo

Deveces por un bosque que ninguén viu

pero que ti ves

e no que dalgún xeito estás dentro

admirando as raíces dunha foresta caduca

o ceo alanceado

o sotobosque de camiños automáticos

Sentes a humidade da soidade

no teu corpo previamente nu

fabricas calzado e unha lanza

cóbreste de bulleiro

ingresas automático no bosque

Estás atado a un carballo

o teu bosque o teu cárcere

Tes a boca demasiado seca para falar

escribes coas dedas no chan palimpsestos

que borras automaticamente

para que nin o gabián nin a curuxa

saiban os teus versos

A follateira automaticamente fala por ti

A voz do bosque é profunda como a súa largura

longa como un eco

A voz fala de carballeiras demoucadas

da mutilación de toda esperanza

do exterminio da túa vontade

Xaces no teu toco

sobre unha cama de musgo seco

non te ergues

para atravesar coa túa lanza

o abdome do cervo que baixa beber ao río

nin para beberes ti

Son as raíces as que te alimentan por vía parenteral

O sentido tórnase automático

alóngase nas fragas largacías

adquire outro sentido aló onde ti te sitúas

No lonxe da boscaxe

Quebras a túa voz para dicirnos

que dentro de ti hai un pozo de enorme fondura

Preso no ollo das reiteradas augas

o bosque é o teu presidio

As mesmas palabras brotan automáticas

e o poema non avanza

circunválase en rodopío

Facer un poema

como tallar un coitelo de sílex

É o que ti queres

Golpear as sílabas unhas contra as outras

Así brota o nacente.