Pero faltaba unha grande historia de todos nós. Viñeramos como O’ Encantiño dos profundos da web. El soubo xuntarnos no café, que nin sequera tiña nome. Só era un punto de segundo encontro. Encontro de seres anónimos. De descoñecidos solidarios.  E as dúas amantes do narrador. Nun lugar e nun tempo indeterminados. Era todo o que eramos. Tampouco facía falta máis.

O’ Encantiño sentía voces? Tiña visións? Era o que trataba de averiguar a doutora Woolf. Nas sesións eran necesarias as dotes taquigráficas da residente Ofelia. Pero todo o que lles contaba baixo segredo profesional interesábanos a nós? Necesitabamos unha historia realmente ou abondaba cunha poética do existir?

O’ Encantiño, deitado só enriba da cama, optou pola poética do existir.