Aboiabamos inertes na tona do océano facendo o morto de mans dadas. Era excitante flotar xuntos ata que o frío nos foi soltando e empurrando á beira da duna unha por unha. Fomos formando un domo compacto de corpos espidos dándose calor e secándose ao sol. Xaciamos mornos acariñándonos á vontade ata as derradeiras luces. E aínda cando xa era noite, as derradeiras de nós abandonabámonos á nugalla de marcharmos do areal.

Mirámonos desde os altos con perspectiva trigonométrica. Somos un castro de círculos concéntricos con infinitos focos. E o noso abrazo é inexpugnábel.