Co abalo da marea abordamos veleiros derramados suspendidos no baleiro azul. Co coitelo entre os dentes lanzamos os nosos sedeños desde fóra do valo como trapecistas filibusteiros descalzos no chan enxoito da mariña seca.

A inutilidade do noso xesto de expropiación contra a opulencia non nos impide navegar en terra rodeados de nós mesmos por todas partes. Azuis entre os azuis varados no estaleiro.

Pero o veleiro está montado nun carro que empurramos ata o guindastre e botámonos ao océano e estamos nós sós e falámonos polo morse cegos no azul.

Un lento e fastuoso navío fende a auga e só sentimos o salitre queimándonos os pulmóns ao inspirarmos antes da inmersión.

Retornamos ao mar dos manatís e remontamos os ríos do manglar procurando entre as raíces palustres a todos os que nos desexan.