Hai unha porta escusada no mar pola que sempre volven O’ Encantiño, Ofelia e Virxinia collidos do brazo das súas dilatadas navegacións. A porta non ten poxigo nin madeira batente e pasan por ela todos os ventos. Son os ventos máis borrascosos os que traen aos nosos artistas nin máis nin menos que do Alén.

Unha porta que sempre está aberta é garantía de novos relatos. Ou polo menos serve de falso slogan folletinesco.