Lalín Km 0

Entrei no bosque e borráronse todos os camiños.

Todos os carreiros se cubriron de herba.

E o urco branco oulea na arfaxe da noite pecha.

Foi así como comezou todo: Arrincando o bocado da boca e nacendo por ela como cabalo desbocado. Sen freo, sen home. Sen fin.
“O poema é unha conmoción, unha pedrada na cabeza. Por iso lles recomendamos aos lectores/ aos ouvintes, que usen casco”.
Chifro: Alborada de Vigo (frag.), Arquivo Alan Lomax, Galiza (rec.).
“A poeta é unha afiadora que vai afiando navallas e espetándoas nos vosos corazóns” (Lalín é o seu km 0).

Arrinca o cable e a pantalla apagáse. O relato suspéndese de súpeto e acéndese unha noite estrelada coma un cristal líquido.

Era rauda coma un cometa e soñouse outra vez a anos luz no ceo de antes de partir.

A superficie terrestre buscaba camiño a través do seu corpo para fluír fóra.

Estaba descalza sobre a herba xeada entre uns carballos vellos que aínda conservaban espetados os aillantes de porcelana de cando serviron de postes da luz.

Percibiu a súa electricidade estática pero non sentiu frío.

Sentiu a contractura progresiva da caluga cando forzou a posición da cabeza ao levantala cara o eixo celeste.

Pechou os ollos e deslizouse mol gravitando sincronizada coa Estrela do Norte.

Portar esta navalla é delito, porque ten doce centímetros de folla. Así que agáchaa nunha parede ou nun valado.

Esta navalla somos nós.

Cravouse moitas veces canda todas as demais no pau que se puña no centro do campo das festas. Para que todos estivésemos desarmadas e tivésemos a mesma oportunidade de matarnos as unhas aos outros.

Ninguén ten que saber quen ma ten porque un día hei vir para que me mates con ela.

Na carballeira enramada perdemos as nosas navallas. A mesma ferramenta de corte biface que nos define como humanos na dinámica da procura de auga, comida, lume e refuxio. Ou o pan, traballo e teito que nos nega o capitalismo especulativo.

Ti traes pantrigo e chourizos da casa. Eu dúas navallas. Desafiamos a lóxica de distribución de alimentos industriais e vimos comer de faca neste lugar secreto de noso.

Co mesmo gume co que nos penetramos e atravesariamos a gorxa dos nosos inimigos.

Uxío (Novoneyra), de que nos valeu facerche a parcelaria? (se total agora quedaron todos os eidos a ermo?)

Construímos o cabazo nos camiños do aire trenzando varas de castiñeiro pasadas polo lume para que non apodrezan e para que as cóbregas de vento collan o vezo de pasar entre as fendas. Teitamos con piorno e palla porque sabemos que as cobras devecen polo ulido a montesío e a cana seca.

Bebémoslles os ventos ás víboras para que venten a humidade do cereal desde as searas, as painceiras e os milleirais. Así conseguimos aventar o poallo e o po nas airas despois da malla e secar as pebidas de ouro das mazarocas.

O noso cabazo está acugulado de serpes de luz seca, pois a gra está a salvo na tulla da sementeira do Banco Mundial de Sementes de Svalbard.

No exterior xa non existe humanidade que poida sementar.

Aboiabamos inertes na tona do océano facendo o morto de mans dadas. Era excitante flotar xuntos ata que o frío nos foi soltando e empurrando á beira da duna unha por unha. Fomos formando un domo compacto de corpos espidos dándose calor e secándose ao sol. Xaciamos mornos acariñándonos á vontade ata as derradeiras luces. E aínda cando xa era noite, as derradeiras de nós abandonabámonos á nugalla de marcharmos do areal.

Mirámonos desde os altos con perspectiva trigonométrica. Somos un castro de círculos concéntricos con infinitos focos. E o noso abrazo é inexpugnábel.

Póndome a matar xente pretendían tirarme do xenio e que o metese debaixo dos pés para asegurar a supervivencia de nós todas.

Sabíase que o meu corpo trans era o corpo da Merla.

Ao romper o día da nonaxésima sexta xornada de convalecencia logo da intervención, acordei no leito envolta nunhas sabas de liño que tiñan bastantes buratos. Aqueles lenzois sen casamento levaban as iniciais de enxoval bordadas con faltas de ortografía.

Apalpei o corpo buscando recoñecer os meus membros. Agarimei os peitos. Acariñei a vulva ata o clímax para comprobar que o vínculo entre o meu corpo e a miña actividade neuronal formaba unha correspondencia biunívoca.

Co abalo da marea abordamos veleiros derramados suspendidos no baleiro azul. Co coitelo entre os dentes lanzamos os nosos sedeños desde fóra do valo como trapecistas filibusteiros descalzos no chan enxoito da mariña seca.

A inutilidade do noso xesto de expropiación contra a opulencia non nos impide navegar en terra rodeados de nós mesmos por todas partes. Azuis entre os azuis varados no estaleiro.

Pero o veleiro está montado nun carro que empurramos ata o guindastre e botámonos ao océano e estamos nós sós e falámonos polo morse cegos no azul.

Un lento e fastuoso navío fende a auga e só sentimos o salitre queimándonos os pulmóns ao inspirarmos antes da inmersión.

Retornamos ao mar dos manatís e remontamos os ríos do manglar procurando entre as raíces palustres a todos os que nos desexan.

Á noite levei a Iris a unha discoteca industrial para explicarlle quen era eu. Eran tres mil persoas no apoxeo da noite. Iris suaba e danzaba posuída polo demo. Cinguina pola cintura. Corría a auga por nós abaixo. Era unha excitación primitiva e salvaxe. Os nosos beizos e as nosas linguas semellaban sorber auga de mar o un do outro. Metiámonos as mans na boca como se fosen talladas de bacallau cru sen desalar.

A miña lingua chegou ao seu oído e os meus dentes á súa orella. E conteille. O volume enxordecedor da música e a proximidade extrema ao seu conduto auditivo protexerían das escoitas os meus segredos.

Que non hai ben nin mal. Que só hai mal. Ningunha revolución é posíbel. Ciclicamente aléntase e tolérase a rebelión só para afianzar máis o poder das grandes Corporacións. Ata atinguir unha submisión tal que carezamos de impulsos de disidencia.

A MERLA (Sociedade limitada de Socorros Mútuos Agrícolas e Gandeiros), a estirpe maldita á que pertenzo, elixíume a min para ser o matón. Primeiro encomendáronme, polas boas, a mata dos porcos. “Se queres ver o teu corpo, abre o dun porco”, dicíanme. Efectivamente, interpretando as entrañas adiviñei o meu propio futuro. Chamábanme para as matanzas de aquí e de alí, ao correrse pola bisbarra que mataba ben. Agora, téñenme para traer a xente ao rego ou sacala do medio. Unhas veces traballo para eles, outras subcontratado pola competencia. Trátase de manter un certo equilibrio na Economía de Libre Mercado Global. Son só negocios. Do grao de violencia e da magnitude do medo depende o reparto de dividendos. Teño orde de voar esta discoteca coa xente dentro. Peguei na parede do fondo, buscando o maior dano posíbel, unha bóla de poucos miligramos de explosivo plástico.

O explosivo que puxen foi unha formiga de plastilina que me fixo unha nena que aínda non está fichada pola policía. Unha chamada remota e automática xerada por ordenador avisará a policía. Desaloxarannos canda as dúas mil novecentas noventa e oito almas que nos rodean. Ningunha cámara poderá discriminar os nosos rostos entre a multitude.

Ao saírmos, teremos o sal seco sobre a pel e ningún relato de dominio poderá suplir o que senten os nosos corpos.

Achegámonos á fonte con sede prístina de augas frescas. Bebemos coa cunca das mans e vémolas nas ondas calmas do cristal líquido enzoufadas dos fluídos dos animais cazados mesturados coa terra fecundada e a agre película de suor seca de todos os nosos corpos.

Fregámonos con fentos e uces as unhas aos outros e secámonos con fiúncho. Endexamais haberá pureza na auga contaminada do manancial, nin nos nosos adentros envelenados polos nosos propios tóxicos.

Mais afarémonos a esta extinción masiva con soños reflectidos noutra fronteira aínda por traspasar.

Polo canal de sangue da miña navalla gurgulla a ferida mortal que producen os meus beizos.

Quen son eu para amarvos con estas aceiradas palabras?

ESPÉROVOS EU SÓ

nun cuarto de hotel

CON TODOS OS MEUS GUMES AFIADOS.