Non pasar e sentar no pasal do vao cos pés na auga pisando os coios arredondados. Esluírse no regueiro deixando as botas encol dunha pedra como único rastro.

Mandarse regato embaixo como unha anguía. Como unha troita agochada entre as raíces dos amieiros por capilaridade enchoupar brañas e xunqueiras.

Ir asolagando engorde as marxes chás ata abrollar nun lameiro da carballeira chaguazosa como píntega.