Existe un talismán de luz nos longos e luminosos días de maio e xuño.

Cando unha pausa che corta o alento e o verso fica mutilado.

Esa luz funciona como un espello que reflicte o que falta.

O talismán de luz brilla como un prisma. Cáusache unha ilusión óptica que repara a amputación da segunda parte da túa narrativa. A que reflicte a primeira.

Tes que oír a luz, tocala, olfacteala, guiarte polo seu sabor.

O azul do mar daralle un matiz aos teus ollos de obsidiana.

Verás territorios extensos nas baixamares. O punto de vista do cráter dun volcán. O ollo ígneo do mar de magma. Verás ríos de lava, tempestades de cinza.

A implacábel sucesión das mareas farache comprender que ese matiz é unha veta azul permanente. Tratas de escribir baixo o mandato do mar de fondo.

O verso é un instrumento de navegación. Un astrolabio de sílabas como un asubío fino.

O talismán levarate ao solsticio. Onde pensas un oasis.

A súa frescura faiche pensar que existen lugares temperados e habitábeis dentro de ti.

Telos que preservar do ardoroso aire do deserto. O verxel que levas na sombra dos pulmóns protexerate dos espellismos.